طالبان چگونه رفتاری با افراد خودی‌شان دارند؟

تحلیل

نویسنده: توفیق عظیمی

همیشه در جنگ ها دو طیف از مردم آدم ها شامل میباشند، یکی رییسان و دیگر هم مرئوسان یا به عبارت دیگر کسانیکه اعلان جنگ میکنند و دیگران را به مبارزه تشویق می کنند، آنانی که در خط های جنگ جانبازی میکنند  اما آنچه که بر این دو طبقه میگذرد قابل مقایسه نیست.

یکی از دسته های طالبان مقیم در خطوط جنگ با نیروهای مسلمان افغان در پیام صوتی به سایر رهبران طالبان اخطار داده است که اگر به زندگی و مرگ مجاهدین امارت اسلامی در خطوط جنگ توجه نکنند، اعلان استقلالیت از امارت کرده و با حکومت اسلامی افغانستان صلح میکنند.

در این بیانیه چنین آمده است: ” شما محترمان باید بدانید که بالاخره آمریکا مجبور شد که اشغالش را در افغانستان ختم کرده و با امارت اسلامی معاهده صلح را امضاء کند. شماهایی‌که فعلا به نمایندگی از تمام مجاهدین در قطر در هوتل های مفشن و مجلل با اداره کابل مصروف مذاکرات هستید، این همه از برکت خون پاک مجاهدین راستین و قربانی های ایشان است، که بخاطری حاکمیت نظم اسلامی نثار کرده اند و دیگر دوستان ایشان که ما هستیم عملا با دشمن تحت شرایط سخت مصروف جنگ هستیم و هر روز به ده ها شهید می دهیم، که مثال واضح آن جنگ اخیر هلمند می باشد. که تعداد زیاد از برادران مجاهد ما در آن شهید و زخمی شدند.

همه این شهامت ها و جانبازی های ما بخاطری است که اشغال به طور حقیقی پایان یافته و مذاکرات باعث صلح حقیقی شود. مگر بدبختانه درین اواخر از سوی اعضای تیم مذاکره کننده در قطر اعمالی صورت می گیرد که نه تنها باعث ختم اشغال نشده؛ بلکه کوشش می شود که ما باعث تداوم آن شویم، بخاطریکه دفتر سیاسی قطر و اعضای تیم مذاکره کننده در قطر بدون کدام اجندای مشخص و نتیجه مثبت در هوتل های مجلل، مصروف عیش و عشرت هستند و اعضای خانواده‌ی شان در قطر، دبی و پاکستان در مکان‌های مفشن زنده گی می کنند و این در حالی است که فرزندانش با جنگ و جهاد اصلآ شناخت ندارند. مگر بدبختانه به ما عام مجاهدین این حکم داده می شود که جنگ را شدت بخشیده و ادامه دهیم.

به همین روال میان اعضای تیم مذاکره کننده به اساس روابط شخصی اختلاف ایجاد شده و بخاطر منافع شخصی و نگهداری روابط، با کشورهای مختلف روابط آشکار و پنهان ایجاد کرده اند و حتی بسیاری ازین محترمان با دختر های نیمه برهنه و غیر مسلمان ملاقات و سخنرانی ها داشته و همچنان با آن‌ها عکس هم گرفته اند، که با این کارهای ایشان اصول و استقلالیت امارت اسلامی زیر سوال رفته و در رسانه ها تبصره های گوناگون صورت گرفته است.

بناءً به مسئولین دفتر سیاسی قطر و اعضای تیم مذاکره کننده در قطر خبر می دهیم که اگر این وضعیت که ما در آن بسر می بریم یعنی هر روز در سنگر ها جان های خود را نذر میکنیم، جنگ را شدت می‌بخشیم و اجازه برگشت به خانه های خود را نداریم، و در طرف دیگر اعضای تیم مذاکره کننده در عیش و عشرت مصروف باشند و به جانبازی و قربانی مجاهدین توجه نداشته باشند، پس در این صورت ما مجبور هستیم که به پاسخ ملت جنگ زده و مسلمان افغانستان که عبارت از صلح و مذاکرات بین الافغانی است، لبیک بگوییم. که در داخل کشور و یا هم در کدام کشور مسلمان دیگر صدا و آدرس صلح و مذاکرات حقیقی را بلند کرده و از امارت اسلامی راه خود را جدا کرده باشیم.”

این گروه که خود منتظر صلح و خسته از جنگ اند، تحت امر رهبران مصروف گفتگو با کابل، مامور گشته اند تا به شدت جنگ بیافزایند. این اعمال طالبان نیت شوم شان را در رابطه به صلحی که آماده به گفتگو بخاطر آن شده اند، نشان میدهد.

از گفته های طالبان بر می آید که این گروه پس از امضای توافقنامه با آمریکا منتظر صلح با حکومت کابل هم بوده اند؛ اما رهبرانشان اداره را قسمی به پیش میبرند که باعث پراکندگی بیشتر اوضاع طرفین شود.

این اختلاف شدید میان جنگجویان و رهبران طالب که حتی منجر به انشعاب شان شده میتواند، حکایت از عدم همنوایی رهبران این گروه را با ملیشه هایشان دارد. رهبران طالبان باید هم افراد خود و هم ملت مارا درک کرده و ازین بیشتر به دیکته های این و آن خارجی و داخلی گوش ندهند و هر چه زودتر راه را برای صلح و آرامش کشور هموار سازند.