چرا ادامه وحشت پراکنی ها؟

تحلیل

نویسنده – عارف نظری

گزارش ها نمایان­گر تشدید خشونت ها در کشور اند در اکثر ولایت عملاً جنگ جریان دارد، طالبان بر حملات تهاجمی خویش به گونه چشم گیری افزوده است و از مردم بی دفاع قربانی می گیرد، در اثر این درگیری ها تنها در شش ماه نخست امسال، بیش از ۳۵۰۰ تن افراد ملکی کشته و یا زخمی شده اند و خیل عظیم از مردم خانه و کاشانه خویش را ترک نموده به مناطق امن تر پناه برده اند.

این طرف، دولت به خاطر متقاعد نمودن طالبان به صلح، دستور دفاع فعال را به نیروهای امنیتی داده و این امر نیروهای امنیتی را در وضعیت دشوار قرار داده است، منطق دولت منطق خوبی است، یعنی عملا ً برای اینکه مخالفت خود را با خشونت ها و تداوم جنگ ابراز و به طالبان و مخالفین مسلح نظام چراغ سبز نشان داده باشد به نیروهای امنیتی دستور داده است که از حملات تهاجمی خودداری ورزند ولی این امر سبب شده تا طالبان جرأت و فرصت مانور بیشتری را بدست آورده و برای قدرت نمایی، حملات خود را افزایش داده و میدان آن را وسیع تر سازند تا عملاً به جامعه جهانی نشان دهند که آنها قدرت مانور بیشتری در اختیار دارند.

از سوی هم؛ فرسنگ ها دورتر از افغانستان، نشست مهم برای آینده این کشور جریان دارد، دوحه میزبان هیات گفتگو کننده افغانی و نمایندگان از کشورهای منطقه و جهان اند همه در تلاش آن اند تا به منازعات مسلحانه و کشتار بی پایان مردم افغانستان، نقطه پایان بگذارند به جز طالبان که با بهانه های گوناگون، سعی می ورزند میدان جنگ گرم تر باشد و خون شهروندان کشور همچنان جاری و گوشت شان فرش زمین.

دولت افغانستان به خاطر اینکه طالبان را تشویق به ختم منازعات مسلحانه و خشونت های ویرانگر نماید بیش از ۴۵۰۰ تن از زندانیان آن ها را از بندها رها نمودند زندانیان که بعداً مطابق گزارش رسانه ها، دوباره به سنگرها برگشتند و تنور جنگ را همچنان گرم نگه داشتند.

اکنون این گروه به اشاره اربابان شان، به منظور شکست مذاکرات دوحه و فرار از پروسه صلح، شرایط پیچیده و دشوار و حتی غیر عملی را پیش روی دولت جمهوری اسلامی افغانستان و هیات مذاکره کننده گذاشته است چون مذهب فقه حنفی به عنوان یگانه مرجع قابل استناد در مذاکرات و توافقنامه این گروه با آمریکا به عنوان اصل و اساس این مذاکرات، شرایط که از یک طرف منتج به بروز تنش های قومی- مذهبی در کشور می گردد و از سوی دیگر پیشبرد پروسه صلح را با چالش های جدی مواجه می سازند و همچنین ارزش های نوین چون حقوق بشر، آزادی عقیده، کثرت گرایی، تساهل و مدارا را که طی ۱۹ سال مبارزه، دولت افغانستان و جامعه جهانی کمایی نموده اند زیر سوال می برند.

اگر واقعاً طالبان می خواهد جنگ های ویرانگر گذشته به پایان برسد و دیگر خون شهروند این کشور به زمین نریزد، باید به اصول و ارزش­های نوین تمکین نماید، اظهارات نسنجیده و خلاف موازین اسلامی و انسانی مذاکرات را پیچیده تر و روند را با مشکلات عدیده ای مواجه می سازند همچنین، تشدید خشونت ها و افزایش تلفات افراد ملکی برای این گروه امتیاز شمرده نمی شود، بلکه این گروه را بیش از پیش خشن و جنایتکار معرفی می کند و به عنوان گروه جنگ طلب، غیر قابل باور، ضد ارزش و تعامل ناپذیر به معرفی می گیرد.

مردم افغانستان اعم از شیعه و سنی برادرگونه زندگی نموده است، تفرقه های قومی و مذهبی در این کشور کارگر نمی افتد امر و نهی طالبان دیگر در این کشور خریدار ندارد مردم از این گروه به شدت متنفر و از رفتار شان کاملاً ناراض اند، این گروه نباید بیش  از این خود را منزجر نماید.

نشست دوحه فرصتی خوبی است برای پایان بخشیدن به قتل ها و کشتارهای که از سال ها بدینسو از شهروندان افغانستان قربانی گرفته است. نباید به سادگی این فرصت را از دست داد و تنور جنگ را همچنان گرم نگهداشت.