از تاریخ باید آموخت

خروج‌ نیروی روسی در ۱۳۶۷ و زمزمه پیروزی مجاهدین را همه به یاد دارند. آن زمان در اوج تلاش های بنن سوان نماینده سر منشی سازمان‌ ملل متحد برای افغانستان که در صدد انتقال قدرت به یک حکومت موقت و شریک ساختن همه طرف های درگیر در قدرت بود، بسیاری ها داکتر نجیب الله را بزرگترین مانع در راه تطبیق برنامه های بنن سوان میدانستند.

اما داکتر نجیب الله با درک درست از واقعیت های آن زمان کنار رفتن از قدرت و از هم پاشی حاکمیت دولتی را بدون توافق کلی فاجعه بار میدانست، دیری نگذشت که داکتر نجیب الله بعداز فرار ناموفق به نماینده گی سازمان‌ ملل متحد در کابل پناه برد و کابل به کام گروه های جهادی که شبه طالبان‌ امروزی اند؛ سقوط کرد، با سقوط کابل بدست تنظیم های هفت و هشت گانه جهادی وضعیت کشور خارج از کنترول شد، تمام‌ زیر ساخت های کشور بشمول ارتش نابود و زمینه هجوم قدرت های بیرونی فراهم‌ گردید، آنچه داکتر نجیب الله از آن هشدار داده بود تحقق یافت و با خروج روسها، ده ها قدرت خارجی دیگر بر سرنوشت افغانها حاکم‌ گردید تا اینکه کلید حل معضله افغانستان میان دفاتر سازمان های استخباراتی لادرک شد، امروز افغانستان یکبار دیگر در همان وضعیت قبل از ۱۳۷۱ قرار دارد، حکومت موجود با همه کاستی هایش در موقف حق قرار دارد در حالیکه برخی حلقات خارجی و سران تنظیم های جهادی در صدد تفاهم با طالبان اند، طالبانی که کمر بستند تا همانند مجاهدین دیروز، ارتش و تمام دست آورد های ۱۸ سال اخیر را برای خشنودی پاکستان، ایران، روسیه،‌سعودی وقطر قربانی نمایند، حال بر مردم‌ افغانستان است تا با درک درست از واقعیت های موجود و عدم تکرار اشتباه گذشته در کنار حاکمیت موجود ایستاده و از سقوط مجدد کشور به کام ترور و اختناق جلوگیری نمایند، اما فراموش نباید کرد که این‌ بار موضوع بقای کشور مطرح است زیرا شرایط جهانی تغیر کلی نموده و در نبود حاکمیت موجود، داعش و ده ها گروه وحشت افرین دیگر بر کشور تسلط خواهند یافت، ولی از یاد نبریم که رئیس جمهور غنی فعلا در موقف داکتر نجیب الله دیروز قرار دارد و نیازمند حمایت جدی شهروندان کشور است .

در صوریتکه افغانها تحت تاثیر بازی های استخباراتی قدرت های بیرونی، اجلاس دوحه و مسکو قرار گیرند، دیری نخواهد گذشت که شاهد نابودی تمام داشته های کشور و مهاجرت های گروهی مجدد باشیم.