نقش دین در جنگ افغانستان

نویسنده – نظری

“یَسْئَلُونَکَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرامِ قِتالٍ فیهِ قُلْ قِتالٌ فیهِ کَبیر”

بیش از چهار دهه قبل زمانیکه نخستین جرقه های جنگ کشور شعله‌ور میشد، مجاهدین تازه اسکان یافته در پاکستان و جمهوریت بر سر اقتدار محمد داوود خان برای اثبات حقانیت شان به آیات و احادیث تمسک می‌نمودند.

با پیروزی حزب دموکراتیک خلق افغانستان و حضور نیروهای روسی در کشور، استفاده از متون دینی برای توجیه جنایات و تخریب زیر ساخت های کشور به اوج خود رسید.

مجاهدین که در سال ۱۳۷۱ زمام امور کشور را بدست گرفتند برای تخریب و فروش بقایایی ارتش به پاکستان و ایران و حتا جنگ‌های داخلی که قربانیان اصلی آن شهروندان بی دفاع افغان بودند به ایات و احادیث استناد نموده یک گروه، گروه دیگری را کافر خطاب میکردند.

این روند اکنون نیز آدامه دارد و در میان تمام گروه‌ها، طالبان بیشترین استفاده را از دین در قسمت توجیه جنایات شان نمودند.

در جنگ جاری کشور حمله بر مساجد، مکاتب، شفاخانه‌ها، تخریب شاهراه‌ها، زیر ساخت های اقتصادی و قتل عام نیروهای امنیتی کشور همه با استناد بر احکام دینی صورت میگیرد و جواب طالبان در برابر چرا ئی این حملات، فقط و فقط یک کلمه است؛ ما ملزم به جهاد و اجرای اوامر خداوند هستیم.

حال پرسش اینجاست که خداوند منان جنگ در ماه محرم را گناه بزرگ دانسته “یَسْئَلُونَکَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرامِ قِتالٍ فیهِ قُلْ قِتالٌ فیهِ کَبیر” ترجمه: از تو درباره جنگ در ماه حرام سؤال می ‌کنند؛ بگو جنگ در آن (گناهی) بزرگ است! پس چرا طالبانی که مبنایی جنگ شان را دین و اوامر خداوند میدانند، در این ماه نیز کماکان به کشتار و جنایات ادامه داده و گراف حملات شان در سراسر کشور افزایش چشمگیر داشته است؟

توجیه دینی جنگ جاری در راستای تامین منافع سازمان های استخباراتی، کشتار انسان های بی‌گناه زیر بیرق سفید و کلمه توحید بزرگ ترین خیانت در برابر دین است.

جنگ کنونی در کشور، نه مبانی دینی دارد و نه هم منافع اسلام اینجا در خطر است. این سازمان های استخباراتی هستند که برای دوام جنگ و جنایات در کشور، توجیه دینی می‌تراشند.

جنگ و جنایت در کشور سالها زیادی ادامه خواهد داشت، با نشست های قطر و گفتگو های بین الافغانی صلح آمدنی نیست، مگر اینکه سنگر های بر حق دفاع از کشور لبریز از خون طالبان و پیشمرگه های سازمان های استخباراتی گردد.